12 Νοέ 2020
Η ιστοσελίδα alt.gr έχει τη χαρά να φιλοξενεί την Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, Χριστίνα Σκαλούμπακα.
Πριν περίπου ένα χρόνο η ΟΓΕ έβγαλε ένα εξαιρετικό φυλλάδιο κι ένα βίντεο στα οποία περιέγραφε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την κατάσταση στο χώρο της απασχόλησης. Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της δράσης σας;
Η ΟΓΕ το φθινόπωρο του 2019 ξεκίνησε καμπάνια με θέμα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και σύνθημα “λάστιχο ωράριο – λάστιχο ζωή” παίρνοντας πρωτοβουλίες προκειμένου να φωτιστούν τόσο οι αιτίες της κυριαρχίας αυτών των εργασιακών σχέσεων σήμερα, όσο και οι συνέπειες που αυτή έχει στα δικαιώματά τους στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο. Να αποκαλύψουμε ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από την ευελιξία. Στο πλαίσιο αυτής της καμπάνιας φτιάξαμε το φυλλάδιο και το βίντεο που είδατε (μπορεί να τα βρει κάθε γυναίκα στην ιστοσελίδα της ΟΓΕ στο διαδίκτυο) για να απευθυνθούμε στις γυναίκες, να επικοινωνήσουμε μαζί τους. Να στείλουμε το μήνυμα ότι οι γυναίκες ατομικά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις συνέπειες του εργασιακού μεσαίωνα. Δεν έχουμε άλλη επιλογή σήμερα απέναντι στην βαρβαρότητα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων παρά να υψώσουμε φωνή αντίστασης και συλλογικά να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας ανήκουν και μας τα στερούν Ευρωπαϊκή Ένωση και κυβερνήσεις για να κερδίζουν διπλά και τρίδιπλα από την εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Η «ευελιξία στην εργασία» συνεπάγεται για τις εργαζόμενες ότι πρέπει να ζήσουν οι ίδιες και οι οικογένειές τους με μισθούς πείνας. Η ευελιξία σημαίνει για τις εργαζόμενες εργασία χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Όσες δουλεύουν για μισό μεροκάματο έχουν και μισό ένσημο. Αυτό σημαίνει ότι στερούνται μια σειρά επιδομάτων τα οποία απαιτούν ορισμένο αριθμό ημερομισθίων (επίδομα γάμου, λοχείας, ασθένειας, ανεργίας κ.ά.). Έτσι αυξάνει η εντατικοποίηση της εργασίας, ο βαθμός εκμετάλλευσης, ενώ οι εργοδότες ωφελούνται και από τη λεγόμενη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» καταβάλλοντας χαμηλότερες εισφορές και μοιράζοντας μία θέση σε περισσότερες.
Ταυτόχρονα η εργασιακή ομηρία των ελαστικών σχέσεων κάνει τις γυναίκες εργαζόμενες πιο ευάλωτες στην αναδίπλωση, στην υποχώρηση στις απαιτήσεις της εργοδοσίας. Είναι πιο φοβισμένες και τρομοκρατημένες και αυτό τις κρατάει καταρχήν μακριά από τη συλλογική δράση. Η δυσκολία αυτή αποτυπώνεται και στην συμμετοχή των εργαζόμενων γυναικών στη δράση, στη διεκδίκηση, στην οργάνωση στο σωματείο, στο γυναικείο σύλλογο. Πολλές εργαζόμενες, ενώ έχουν διάθεση να παλέψουν, δυσκολεύονται να ξεπεράσουν εμπόδια με τον χρόνο, με τις υποχρεώσεις, με την οικογένεια. Ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών είναι οργανωμένες στα σωματεία τους και πολύ λιγότερες είναι μέλη στις διοικήσεις των σωματείων.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας όχι μόνο δεν προωθούν την γυναικεία ισοτιμία, αλλά αντίθετα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση των γυναικών του καθημερινού μόχθου.
Τους όρους απασχόληση και απασχολησιμότητα, τους ακούσαμε στα μέσα της δεκαετίας 1990 – 2000. Ήταν τα χρόνια της Λευκής Βίβλου και του Μάαστριχτ που σήμερα βιώνουμε την εφαρμογή των προτάσεών τους. Πώς η ΟΓΕ αντιμετωπίζει την εφαρμογή αυτών των μέτρων;
Οι όροι αυτοί “απασχόληση” και “απασχολησιμότητα” αντικατέστησαν τη λέξη “εργασία” σε όλες την ευρωπαϊκές συνθήκες, τα ψηφίσματα και τις Οδηγίες (όπως η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος) ήδη από τη δεκαετία του ΄90. Αποτυπώνουν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων που καθιστούν την μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα όνειρο θερινής νυκτός και προβάλλουν ως δεδομένη την “απασχολησιμότητα” δηλαδή την ελαστική χωρίς δικαιώματα “περιπλάνηση” φτηνού εργατικού δυναμικού προορισμένου να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα με το μικρότερο δυνατό επίπεδο κοινωνικής προστασίας και δικαιωμάτων. Όχι τυχαία τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε εκτίναξη των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, όπως και μεγάλη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης που κοντεύει στα 70 έτη. Θέλουν να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα και αυτό μας το πλασάρουν ως “ενεργό γήρανση”.
Στη χώρα μας, όπως και σ’ όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ, κυριαρχούν πλέον οι συμβάσεις εργασίας της πιο άγριας εκμετάλλευσης των εργαζομένων: Εργασία ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, συμβάσεις περιστασιακής απασχόλησης – εκ περιτροπής, “κοινωφελής εργασία”, συμβάσεις «μηδενικών ωρών», συμβάσεις τηλεργασίας, δουλειά με το κομμάτι, συμβάσεις «έκτακτης ανάγκης», συμβάσεις «ετοιμότητας – on call”, «λευκές συμβάσεις», με μπλοκάκι, συμβάσεις δουλεμπορικών γραφείων με ενοικιάσεις εργαζομένων σε άλλους εργοδότες. Πρόκειται για τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις που η προώθηση τους αποτελεί στρατηγική επιλογή για την ΕΕ, τις κυβερνήσεις, αλλά και την τοπική και περιφερειακή διοίκηση και έχουν ως πρώτα θύματα τις γυναίκες και τη νεολαία. Επιδιώκουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι να εκμεταλλευτούν το γυναικείο εργατικό δυναμικό που βρίσκεται έξω από την παραγωγή και μ’ αυτό τον τρόπο να αυξήσουν τα κέρδη τους και να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί.
ΕΕ και κυβερνήσεις κάνουν ό, τι περνάει από το χέρι τους για να πείσουν τις γυναίκες ότι η ευέλικτη εργασία, όποια μορφή και αν έχει, αποτελεί μια «επιλογή», που ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ανάγκες τους. Όχημα για αυτήν την προώθηση αποτελεί η «συμφιλίωση οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων». Σύμφωνα μ’ αυτό οι γυναίκες θα δουλεύουν λίγες ώρες για να μπορούν να ανταποκριθούν στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Δεδομένου ότι οι γυναίκες έχουν στις πλάτες τους την ευθύνη των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες αυτού του είδους η απασχόληση έχει πλασαριστεί ως η «ενδεδειγμένη» για να μπορέσουν να συνδυάσουν μητρότητα και εργασία. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας αλλά και τα βάρη της μητρότητας οδηγούν τις γυναίκες να την αποδέχονται πιο εύκολα. Το γεγονός αυτό αναπαράγει βέβαια σε νέα βάση και τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, καθώς όπως είπαμε και πριν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις σημαίνουν δουλειά με ημερομηνία λήξης, χωρίς δικαιώματα και με μισθούς πείνας.
Επίσης ΕΕ και κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την ισότητα ως πρόσχημα όχι μόνο για να παρθούν πίσω θετικές ρυθμίσεις που αφορούσαν τις εργαζόμενες, αλλά και για να επιδεινωθεί συνολικά η ζωή των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Έτσι αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, καταργήθηκε η 5ετης διαφορά στην ηλικία συνταξιοδότησης. Η 5ετης διαφορά δεν ήταν ούτε προνόμιο ούτε πρόωρη συνταξιοδότηση. Ήταν η ελάχιστη αναγνώριση της κοινωνικής αξίας της μητρότητας, η ελάχιστη αναγνώριση του πολλαπλού ρόλου της γυναίκας που έχει στις πλάτες της την ευθύνη των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με ειδικές ανάγκες εξαιτίας της απουσίας δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών δομών και υπηρεσιών, η ελάχιστη αναγνώριση των ιδιαίτερων αναγκών της γυναίκας με βάση το ρόλο της στη αναπαραγωγική διαδικασία.
Τι γνωρίζετε για το καθεστώς των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων ; Τι έχει κάνει η ΟΓΕ για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;
Οι ενοικιαζόμενες εργαζόμενες δουλεύουν μέσω των δουλεμπορικών γραφείων. Οι όροι και οι συνθήκες δουλειάς τους είναι εξουθενωτικοί : είναι δουλειά χωρίς σταθερό ωράριο, χωρίς σταθερές μέρες εργασίας και συχνά χωρίς καν σταθερό αντικείμενο εργασίας Όσες εργάζονται μέσω αυτών των γραφείων βρίσκονται “όμηροι”, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, χωρίς να μπορούν να σχεδιάσουν τη ζωή τους. Τα μεροκάματα που δεν υπολογίζουν υπερωρίες, νυχτερινά και Σαββατοκύριακα κινούνται σε επίπεδα ελάχιστων ευρώ την ώρα. Εξοντωτική δουλειά για ένα μεροκάματο πείνας, χωρίς δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, χωρίς επίδομα αδείας και χωρίς τη δυνατότητα να μπει κάποιος στο Ταμείο ανεργίας μόλις απολυθεί.
Με τα δουλεμπορικά, αλλιώς τα «γραφεία ευρέσεως εργασίας» που τους έδωσε νομικά το πράσινο φως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η εργοδοσία προσπαθεί να παρακάμψει τα συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα που με αγώνα κατοχυρώθηκαν στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας
Στον τουρισμό για παράδειγμα οι εργαζόμενες «νοικιάζονται» σε ξενοδοχεία μέσω δουλεμπορικών γραφείων για διάφορες θέσεις εργασίας (καμαριέρες, καθαρίστριες, λαντζέρες). Οι περισσότερες από αυτές παίρνουν το κατώτερο βασικό μισθό (550 ευρώ) και όχι αυτόν της κλαδικής σύμβασης και ελάχιστες παίρνουν τα επιδόματα γάμου, αργιών και νυχτερινών. Δουλεύουν πότε στον ένα και πότε στον άλλο ξενοδόχο με βάση και τις συμφωνίες του «γραφείου ενοικιάσεως εργαζομένων», χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, έχοντας τις μόνιμα σε καθεστώς ομηρίας τις χρησιμοποιούν και ως απεργοσπαστικό μηχανισμό.
Η κυβέρνηση ΝΔ έδωσε από την πρώτη στιγμή το διαπιστευτήρια της στα δουλεμπορικά, κάνοντας με τη σειρά της μετά το ΣΥΡΙΖΑ ένα ακόμα δώρο στη μεγαλοεργοδοσία. Με τροπολογία που ψήφισε το καλοκαίρι του 2019 κατάργησε διάταξη νόμου που προέβλεπε «συνευθύνη εργοδότη και εργολάβου» έναντι των εργολαβικών εργαζομένων ως προς την καταβολή των αποδοχών και υποχρέωση του εργολάβου να εφαρμόζει τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.
Και στην περίπτωση αυτή η ΟΓΕ εντείνει τις προσπάθειές της για να γνωρίσουν οι ενοικιαζόμενες εργαζόμενες το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα και να προβάλλει την αξία του συλλογικού αγώνα των εργαζομένων γυναικών, ιδιαίτερα των ελαστικά απασχολούμενων, μέσα από τα σωματεία τους, μέσα από την ΟΓΕ. Μέσα από τη δράση μας προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να φτάσει στις γυναίκες το μήνυμά μας :
Σήμερα η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, η αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να εξασφαλίσει μια μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες τις γυναίκες με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με ολόπλευρη προστασία της μητρότητας από το κράτος. Αυτή η πρόοδος μπορεί να μας εξασφαλίσει τη δυνατότητα να δουλεύουμε λιγότερες ώρες με σταθερό ωράριο και να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο που θα τον αξιοποιούμε δημιουργικά ενώ ταυτόχρονα θα συμμετέχουμε και στην κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.
Όλα αυτά σκοντάφτουν στο γεγονός ότι τα κλειδιά της οικονομίας τα κρατάνε στα χέρια τους μια χούφτα παράσιτα.
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας είναι το δημογραφικό. Πώς πιστεύετε ότι μπορεί να λυθεί, δεδομένου ότι γερνάμε επικίνδυνα πολύ, σε σχέση με την προστασία της μητρότητας;
Το δημογραφικό ζήτημα συνδέεται με τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις προκειμένου να αποφασίσει σήμερα μία νέα γυναίκα, ένα νέο ζευγάρι να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.
Η μητρότητα μπαίνει στο απόσπασμα γιατί θεωρείται κόστος για την εργοδοσία και το κράτος. Διατηρείται όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, που δίνει αέρα στα πανιά των εργοδοτών και τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών.
Είναι ουσιαστικά ατομική οικογενειακή υπόθεση ό,τι θα έπρεπε να είναι κοινωνική υποχρέωση και ευθύνη, όπως για παράδειγμα η προσχολική αγωγή. Παρουσιάζεται ως ζήτημα ατομικής ευθύνης και ικανότητας της γυναίκας η “επιλογή” ανάμεσα στην επαγγελματική εξέλιξη και στη δημιουργία οικογένειας.
Αυτό που πραγματικά μπαίνει εμπόδιο σήμερα στα να αποφασίσει ελεύθερα μια γυναίκα, ένα νέο ζευγάρι να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και οδηγεί στην όξυνση του δημογραφικού ζητήματος είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων που υπηρετούν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων κι όχι τις λαϊκές ανάγκες.Αυτή η πολιτική έχει στόχο ν’ αυξάνουν οι επιχειρήσεις τα κέρδη τους και να γίνονται πιο ανταγωνιστικές ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους, πολύ περισσότερο τις γυναίκες εργαζόμενες, ενώ την ίδια στιγμή καθιστά τη μητρότητα πεδίο κερδοφορίας και πανάκριβο εμπόρευμα (χαρακτηριστικά παραδείγματα η υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών Υγείας που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη, τον τοκετό, την Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή).
Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, η ΟΓΕ, με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις της έχει στόχο την εξάλειψη όλων εκείνων των ανασταλτικών παραγόντων που εμποδίζουν σήμερα μια γυναίκα να αποφασίσει να γίνει μητέρα. Παλεύει για μια ζωή με δικαιώματα στην εργασία και στην μητρότητα.
Ποια είναι η θέση σας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόμενες στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας ;
Οι γυναίκες εργαζόμενες στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας βρίσκονται αντιμέτωπες με όλα τα προβλήματα της εργαζόμενης γυναίκας. Είναι αναγκασμένες να τα βγάλουν πέρα με μισθούς που είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες τους, ενώ είναι υποχρεωμένες να βάζουν βαθειά το χέρι στην τσέπη κάθε μήνα για να καλύψουν τα υπέρογκα έξοδα της οικογένειας για Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια. Γίνεται ατομική τους υπόθεση αυτό που θα έπρεπε να είναι υποχρέωση του κράτους και να παρέχεται και δωρεάν για όλους και όλες.
Οι γυναίκες αυτές συχνά εργάζονται ατελείωτες ώρες έχοντας κομμένα ρεπό γεγονός που ρίχνει επιπλέον βάρη στις πλάτες τους και δυναμιτίζει τον οικογενειακό προγραμματισμό. Εκτός από το άγχος έχουν να αντιμετωπίσουν και τη βραδινή εργασία και μάλιστα κατ’ επανάληψη (διπλά βραδινά) που επηρεάζει τον γυναικείο οργανισμό με βάση τις ιδιαίτερες ανάγκες του και το ρόλο του στην αναπαραγωγική διαδικασία. Επίσης τεράστιο πρόβλημα είναι η υποχρέωση τους να ανταποκριθούν και στο ζήτημα της κινητικότητας, να μετακινηθούν από πόλη σε πόλη.
Τα διπλά και τριπλά βάρη που έχουν στις πλάτες τους με την ευθύνη των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ΑμΕΑ αποτελούν έναν από τους βασικούς λόγους της μη συμμετοχής τους στα συνδικαλιστικά όργανα των σωμάτων τους.
Το τελευταίο διάστημα η τουρκική επιθετικότητα έχει ενταθεί με καθημερινές προκλήσεις. Τι λέτε στις γυναίκες που έχουν συζύγους, συντρόφους, παιδιά και αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση της σχεδόν μόνιμης επιφυλακής των Ενόπλων Δυνάμεων;
Η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας τους τελευταίους μήνες που αμφισβητεί σύνορα και διεθνείς συνθήκες μπλέκεται με το κουβάρι των ανταγωνισμών μεταξύ ισχυρών ιμπεριαλιστικών μπλοκ που οξύνθηκαν την περίοδο της πανδημίας.
Σε όλες αυτές τις γυναίκες που ζουν καθημερινά με την αγωνία της πολεμικής σύγκρουσης που θα βρει τους δικούς τους ανθρώπους στην πρώτη γραμμή στέλνουμε το εξής μήνυμα : Όσο κυριαρχεί ο ατομικός τρόπος σκέψης και δράσης, τόσο θα δυναμώνει η ανασφάλεια και ο φόβος τους. Οι κίνδυνοι που γεννιούνται για το λαό μας για τις οικογένειές μας από την ελληνοτουρκική ένταση, αλλά και τη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων που έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε μια απέραντη ΑμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα και δίνουν γη και ύδωρ στους φονιάδες των λαών, δεν απομακρύνονται όταν κυριαρχεί η άγνοια και η παθητικότητα. Η πάλη μας ενάντια σ’ αυτούς που σπέρνουν τον πόλεμο, την προσφυγιά, την εκμετάλλευση είναι η δική μας διέξοδος.
Σήμερα το δίλημμα «στρατιωτική σύγκρουση ή συνεκμετάλλευση» είναι πλαστό. Γιατί η μία μπορεί να οδηγήσει στην άλλη. Τη συνεκμετάλλευση δεν θα την κάνουν οι λαοί για το δικό τους όφελος, αλλά οι πολυεθνικές εταιρείες, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι «καρχαρίες» που ξεζουμίζουν τους λαούς και το περιβάλλον. Αυτή η «συνεκμετάλλευση» πάντα θα αφήνει και μια «αγέλη» εταιρειών ανικανοποίητη, που με την πρώτη ευκαιρία θα οδηγήσει τα πράγματα σε νέο μακελειό. Έτσι έγινε στη Συρία, στη Λιβύη και πιο πριν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Έτσι έγινε στα Βαλκάνια που τα τελευταία 30 χρόνια τα σύνορα έχουν αλλάξει δυο και τρεις φορές με το αίμα των λαών της περιοχής. Αλλά και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις η συμφωνία της Μαδρίτης που «γκρίζαρε το Αιγαίο», του Ελσίνκι κλπ , όχι μόνο δεν εξάλειψαν τους ανταγωνισμούς, αλλά έγιναν και το πάτημα για την αναβάθμισή των διεκδικήσεων του τουρκικού κράτους.
Γι αυτό και δε θα διαλέξουμε ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική συνεκμετάλλευση και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μέσα στη φυλακή του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της εμπλοκής της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς δεν υπάρχει μικρότερο κακό για το λαό. Δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα ούτε από τις επενδύσεις, ούτε από τα μερίδια των ενεργειακών ομίλων που σουλατσάρουν στη Μεσόγειο.
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ παροτρύνουν την κυβέρνηση να τα βρει με τον Ερντογάν για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο, να γίνει “μοιρασιά” που θα καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα και θα οδηγήσει σε όξυνση των αντιπαραθέσεων. Επιβεβαιώνεται ότι το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν είναι παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας, αλλά είναι παράγοντας τροφοδότησης της τούρκικης προκλητικότητας, αφού, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του, το Αιγαίο αποτελεί ενιαίο αμυντικό χώρο για την Ελλάδα και την Τουρκία. Ο αποχρωματισμός του Αιγαίου, η πλήρης ΝΑΤΟποίησή του είναι που νομιμοποιούν τις τούρκικες διεκδικήσεις επιβάλλοντας ένα καθεστώς συγκυριαρχίας.
Το μεγαλύτερο παραμύθι λοιπόν είναι ότι το ΝΑΤΟ θα μας σώσει. Γι αυτό και με τη δράση μας αποκαλύπτουμε το παραμύθι αυτό στις γυναίκες, που αποτελεί χρόνια πρακτική χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων. Το ΝΑΤΟ όχι μόνο δε φέρνει την ειρήνη, αλλά αντίθετα μετατρέπει το λαό μας σε στόχο πάνω στην κλιμάκωση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τις πηγές και τους διαύλους της Ενέργειας. Το επιβεβαιώνει ήδη ηπροειδοποίηση της Ρωσίας και του Ιράν πως θα χτυπήσουν με πυραύλους Αμερικανικές βάσεις αν τεθεί ζήτημα ασφάλειας των χωρών τους. Το επιβεβαιώνει το γεγονός ότι η Σούδα χρησιμοποιήθηκε στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη.
Όταν συζητήσαμε γι αυτή τη συνέντευξη, μπήκε στο τραπέζι μια πολύ ωραία ερώτηση. Ποια πρέπει να είναι η θέση των γυναικών, ιδιαίτερα των μανάδων μπροστά στον πόλεμο;
Απευθυνόμαστε σε όλες τις γυναίκες, ιδιαίτερα όμως στις μανάδες που αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους μπροστά σε όλες αυτές τις εξελίξεις και τα ενδεχόμενα. Παλεύουμε για να μην αφήσουμε να χυθεί το αίμα μας και το αίμα των παιδιών μας για τα συμφέροντα τους ενός ή του άλλου τμήματος των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών κλπ. που τα υπηρετούν το ένα ή το άλλο κράτος ή ομάδα κρατών ή διεθνών οργανισμών. Απαιτούμε να γυρίσουν πίσω τα παιδιά μας από τις στρατιωτικές αποστολές όπου γης. Ο αγώνας μας δεν είναι μάταιος, έχει σημασία για τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας. Η υπεράσπιση της πατρίδας για την ΟΓΕ δεν είναι μόνο η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Συνδέεται άρρηκτα με την πάλη για τον απεγκλωβισμό από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Έχει σημασία η ανυποχώρητη στάση μας παρά τις δυσκολίες, παρά την κυριαρχία της αντίληψης, ότι “δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί ο αντίπαλος είναι πανίσχυρος”. Δε μπορούμε βέβαια να παραβλέψουμε ότι όντως οι συσχετισμοί σήμερα είναι πολύ αρνητικοί σε βάρος των λαϊκών δυνάμεων. Όμως η συναίσθηση των δυσκολιών που προκύπτουν από τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, κάθε άλλο παρά σε παραίτηση πρέπει να οδηγεί.
Άλλωστε, η υποταγή σε αυτήν την πραγματικότητα, στους δολοφονικούς σχεδιασμούς, η μοιρολατρία απέναντι στις εξελίξεις είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Και, όσο αλήθεια είναι ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη δυσκολεύει λόγω αυτών των συσχετισμών, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αυτοί αλλάζουν, δεν είναι στατικοί. Αλλάζουν μέσα στη μάχη, στη σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις ενώσεις. Και μπορεί η υπεροχή των ισχυρών να φαντάζει συντριπτική, ωστόσο οι ίδιες οι δυσκολίες διαχείρισης των ανταγωνισμών τους, το κουβάρι που όλο και περισσότερο μπερδεύεται στη Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, φανερώνουν και τις αδυναμίες τους. Είναι δε ενδεικτικές οι φυγόκεντρες δυνάμεις που πλέον δεν μπορούν πια να κρυφτούν στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως στο ΝΑΤΟ, με τη Γαλλία να δηλώνει ότι είναι «εγκεφαλικά νεκρό», ή στην ΕΕ με το Brexit. Γίνεται φανερό ότι αυτές οι συμμαχίες που παλιότερα φάνταζαν ακλόνητες στη συνείδηση των λαών, κλονίζονται κάτω από τους τεράστιους ανταγωνισμούς μεταξύ των επιχειρηματικών κολοσσών, των ισχυρών κρατών.
Τα επιτελεία των κυβερνήσεων και της ΕΕ ανησυχούν και αυτό επιβεβαιώνεται από τα μέτρα καταστολής που παίρνουν. Είναι χαρακτηριστικό η στάση της ελληνικής κυβέρνησης που παίρνει νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες για να περιορίσει και να καταστείλει τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Επιδιώκει να ενσταλάξει την πεποίθηση στο λαό ότι καθετί ριζοσπαστικό είναι επικίνδυνο . Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι ο πραγματικός μας αντίπαλος, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους, αντιλαμβάνονται τη σημασία της λαϊκής δύναμης και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σπείρουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.
Όσο αλήθεια είναι ότι οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να βγει ο λαός από τα σημερινά αδιέξοδα παρά να μπουν μαχητικά στο προσκήνιο οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία. Αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές και από την ιστορία. Γι αυτό ενισχύοντας τα σωματεία, τη συλλογική δράση μέσα από τους συλλόγους γυναικών μπορούμε να αλλάξουμε και να αντιστρέψουμε τους σημερινούς συσχετισμούς. Να κηρύξουμε το δικό μας πόλεμο σ’ αυτούς που σπέρνουν τους πολέμους και την προσφυγιά, τη γενικευμένη ανασφάλεια, την εκμετάλλευση και καταπίεση.
Γιάννης Αγγέλου