Με «οδηγό» τραγούδια που οι στίχοι τους ζωντανεύουν αγώνες του χτες και του σήμερα, και οι νότες της μουσικής τους «σφυγμομετρούν» τον παλμό κάθε μάχης που κερδήθηκε ή που χάθηκε, ανοίγοντας τον δρόμο για την επόμενη, έπεσε η αυλαία της έναρξης του 13ου Συνεδρίου.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι μουσικοί Κώστας Βλαχούτσος (πιάνο), Πολυξένη Καράκογλου (φωνή), Μαριλίζα Λούντζη (φωνή), Περικλής Μαλακατές (ενορχήστρωση, κιθάρα, φωνή), Παύλος Παπαναστασάτος (βιολί), Εύα Φάμπα (κλασική κιθάρα).

Τα κείμενα διάβασαν οι ηθοποιοί Λίλα Καφαντάρη, Αγγελική Ξένου και Φαίδρα Παπανικολάου.

Μέσα από το νήμα που ξετυλίχτηκε από τα τραγούδια και τα κείμενα που τα συνόδευσαν, το αφιέρωμα υπενθύμισε μια σειρά σημαντικές ιστορικές στιγμές που έκαναν «τις συνηθισμένες γυναίκες ασυνήθιστες», πρωταγωνίστριες στον αγώνα για να αλλάξει ο κόσμος, για «να ξεκολλήσει η ζωή από τη μιζέρια».

Το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε με την «Μπαλάντα του ξεσηκωμού» (σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, και στίχους Γιώργου Μιχαηλίδη) και τις γενναίες γυναίκες της «Φουέντε Οβεχούνα» του ύστερου ισπανικού μεσαίωνα. Συνεχίστηκε με τις εργάτριες των ρυζοχώραφων του «Bella Ciao». Η σκυτάλη πέρασε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στην ατρόμητη «συνδικαλίστρια» (Union maid) του Γούντι Γκάθρι αλλά και τις εργάτριες της υφαντουργίας του Χιλιανού Βίκτορ Χάρα. Για να φτάσει στις δικές μας «Εργατοπούλες» (σε μουσική και στίχους του Μπάμπη Γκολέ), στον Μάη του ’36 και τη μάνα που θρηνεί τον σκοτωμένο γιο της με τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου και τη μουσικού του Μίκη Θεοδωράκη («Να ‘χα τ’ αθάνατο νερό»). 

Στο τέλος της σύντομης αυτής αναδρομής, η αυλαία έπεσε με την παραδοχή πως η διαδρομή των αγώνων δεν έχει φτάσει στο τέλος της καθώς “Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει”.

Και με την υπόσχεση των γυναικών να πάρουν στα χέρια τους τη σκυτάλη αυτών των αγώνων, τραγουδώντας τους στίχους από το “Καπνισμένο Τσουκάλι” (στίχοι Γιάννης Ρίτσος, μουσική Χρήστος Λεοντής): «Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ. Δύσκολος δρόμος. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος».