Σήμερα 8 Μάρτη 2022 η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας απευθύνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό σε όλες τις γυναίκες αγωνίστριες της ζωής, που βιώνουν την εκμετάλλευση, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κάθε μορφής βία. Χαιρετίζει τις γυναίκες της βιοπάλης, τις εργαζόμενες, τις αυτοαπασχολούμενες της πόλης και της υπαίθρου, τις φοιτήτριες, τις νέες μητέρες, τις συνταξιούχους, τις μετανάστριες και πρόσφυγες. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι αφιερωμένη σ’ αυτές τις γυναίκες και στους αγώνες τους.

Από τη σημερινή μας συγκέντρωση στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις γυναίκες της Ουκρανίας και της Ρωσίας που ζουν τη βαρβαρότητα του πολέμου. Η σκέψη μας βρίσκεται σ’ αυτές τις γυναίκες που με τα παιδιά στην αγκαλιά ψάχνουν καταφύγιο για να σωθούν από τους βομβαρδισμούς ή εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και τη χώρα τους και φτάνουν πρόσφυγες, ακόμα και στη χώρα μας, απελπισμένες και γεμάτες ανασφάλεια από τη φρίκη του πολέμου.

Είμαστε στο πλευρό των λαών που βιώνουν τα τραγικά αποτελέσματα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ από τη μία και τη Ρωσία από την άλλη για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, τις σφαίρες επιρροής.

Τιμάμε την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας και ξεσηκωνόμαστε ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος έχει αιτία και μόνο αν την ξεριζώσουμε, θα μπορέσουν τα παιδιά μας να ζήσουν με αξιοπρέπεια, απολαμβάνοντας τους καρπούς του μόχθου τους και τις μεγάλες δυνατότητες της τεχνολογίας του 21ου αιώνα. Γι’ αυτό κηρύσσουμε τον πόλεμο ενάντια σ’ αυτούς που τον γεννούν, σ’ αυτούς που τον σπέρνουν.

Φωτίζουμε τη μεγάλη εικόνα και τους ενόχους:

Τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ από τη μία, που χρόνια τώρα έχουν θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που χρόνια πριν οργάνωσαν πραξικόπημα στην Ουκρανία για να την αποσπάσουν από τον έλεγχο της Ρωσίας, με τη στήριξη φασιστικών και παραστρατιωτικών ομάδων. Από την άλλη την εξουσία των επιχειρηματικών ομίλων της Ρωσίας, η οποία αφού “στάθηκε στα πόδια της”, με τη βοήθεια των Δυτικών, τώρα επιδιώκει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στους ανταγωνισμούς και βλέπει την “ευκαιρία” από τις ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Είμαστε αποφασισμένες να μην αφήσουμε τα παιδιά μας έρμαια της δολοφονικής μηχανής τους. Γι’ αυτό δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Δεν στοιχιζόμαστε πίσω από κανένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο και πίσω από κανένα ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Σηκώνουμε ψηλά τη σημαία του αγώνα των λαών για να ζήσουμε σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτώχεια, χωρίς πόλεμο. Ο αγώνας μας έχει σημασία για τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Γι’ αυτό δυναμώνουμε την πάλη μας για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, χωρίς να δίνουμε συγχωροχάρτι σε καμία ιμπεριαλιστική δολοφονική μηχανή.

Δεν δεχόμαστε να γίνεται η χώρα μας πολεμικό ορμητήριο των ΝΑΤΟικών, όπως συμβαίνει σήμερα στην Αλεξανδρούπολη και το Στεφανοβίκειο. Δεν ανεχόμαστε να στέλνει η κυβέρνηση πολεμικό υλικό που σκορπίζει το θάνατο στις γυναίκες και τα παιδιά της Ουκρανίας και της Ρωσίας.

Απευθύνουμε κάλεσμα στις γυναίκες να γυρίσουν την πλάτη στα αστικά κόμματα, στις διαδοχικές κυβερνήσεις τους που συνειδητά επέλεξαν να είναι η χώρα μας όλο και πιο βαθιά χωμένη στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, γιατί έτσι βολεύει τους εφοπλιστές, τους διάφορους επιχειρηματικούς ομίλους και τους επενδυτές της “πράσινης ανάπτυξης”. Η εμπλοκή της Ελλάδας είναι το προαπαιτούμενο για τη συμμετοχή τους στη μοιρασιά της λείας και στην επαναχάραξη του ενεργειακού χάρτη.

Όμως την ίδια στιγμή, οι γυναίκες και οι οικογένειές μας πληρώνουμε το βαρύ τίμημα αυτής της εμπλοκής. Δίπλα στην ακρίβεια και στις ανατιμήσεις του προηγούμενου διαστήματος και εξαιτίας της “πράσινης μετάβασης”, έρχονται ο πόλεμος και οι κυρώσεις να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον οικογενειακό προϋπολογισμό, να προσθέσουν νέες απώλειες ιδιαίτερα στο εισόδημα των αγροτών και των οικογενειών τους.

Καλούμε τις γυναίκες να βγάλουν συμπεράσματα από την πείρα της ζωής τους. Οι πολιτικές δυνάμεις που τάχθηκαν υπέρ της ΕΕ, που φέτος κλείνει 30 χρόνια, υποσχέθηκαν οικονομική σύγκλιση προς τα πάνω, κλείσιμο της ψαλίδας της ανισομετρίας. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Ισοπέδωση των δικαιωμάτων προς τα κάτω, με άνοδο του ορίου συνταξιοδότησης, κατάργηση των ΣΣΕ, της κυριακάτικης αργίας, επέκταση της ευελιξίας, χωρίς ωράριο και αργία. Τώρα, με αφορμή τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, υπόσχονται νέα σύγκλιση στην εξωτερική πολιτική, σε νέες στρατιωτικοπολιτικές μηχανές που φέρνουν κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους ανεξάρτητα από εθνική σημαία, αλλά θάνατο και φτώχεια στους λαούς ανεξάρτητα από το ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Σήμερα οι γυναίκες του μόχθου δεν έχουμε άλλη επιλογή από την οργάνωση της αντεπίθεσής μας για να μην πληρώσουμε το κόστος του πολέμου, όπως πληρώνουμε το κόστος της “ειρήνης τους με το πιστόλι στον κρόταφο”. Για να δυναμώσει η πάλη, για να δώσει ο λαός τη διέξοδο από τον πόλεμο με τον αγώνα του, με την πάλη του για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για να ανοίξουμε τον δρόμο για τη χειραφέτηση του λαού μας από τους εκμεταλλευτές του.

Αντλούμε δύναμη από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες που τιμάμε σήμερα, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Οι αγώνες των εργατριών, που σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της, διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα της ψήφου, φωτίζουν και σήμερα την ανάγκη της οργάνωσης και πάλης των εργαζόμενων και άνεργων γυναικών.

Με τη συλλογική μας οργάνωση μπορούμε να αντιπαλέψουμε την πολιτική που διαιωνίζει τη γυναικεία ανισοτιμία και λογαριάζει τις ζωές μας ως “κόστος” για το κράτος και με κριτήριο το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό ανέδειξαν οι αγώνες των εργατών και των γυναικών τους στη ΛΑΡΚΟ, στην COSCO, στα “Πετρέλαια Καβάλας”, στα μπλόκα του αγώνα των αγροτών, κάθε αγωνιστική εστία σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, οι μεγάλες κινητοποιήσεις της 26ης Φλεβάρη.

Αυτό το μήνυμα στέλνουμε και στις γυναίκες που δεν έχουν κάνει ακόμα το αποφασιστικό βήμα να συμμετέχουν στο Σωματείο τους, στον Γυναικείο Σύλλογο. Σ΄αυτές στρέφουμε το βλέμμα και τις καλούμε να απομονώσουν τις Σειρήνες του “ατομικού δρόμου” που είναι αδιέξοδος. Να κλείσουν τα αυτιά τους στις φωνές της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας που τις θέλουν απομονωμένες να βολοδέρνουν με τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Μέσα στη συλλογική δράση μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να παλέψουμε ενάντια στην πολιτική Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυβερνήσεων που τσακίζει τη ζωή μας και ευθύνεται για τη γυναικεία ανισοτιμία.

Ο αγώνας μας έχει σημασία για τη ζωή μας γιατί όσο πιο αδύναμος είναι τόσο αυξάνεται η ένταση της αντεργατικής – αντιλαϊκής επίθεσης. Αντίστοιχα έχει σημασία και η κοινή δράση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος με τα εργατικά σωματεία, τις ενώσεις των αυτοαπασχολουμένων, τους Φοιτητικούς Συλλόγους, με τα σωματεία των συνταξιούχων. Στον κοινό αγωνιστικό μας βηματισμό με συνέχεια και διάρκεια πολλαπλασιάζεται η δύναμή μας. Μέσα σ’ αυτόν το βηματισμό μπορεί η εργαζόμενη γυναίκα να βρει τη δύναμη να αποκρούσει στρεβλές αντιλήψεις, προκαταλήψεις, βίαιες συμπεριφορές και να αλλάξει τη ζωή της μαχόμενη.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Την ίδια στιγμή που η βία του πολέμου δείχνει τα δόντια της στις γυναίκες και στον λαό της Ουκρανίας όπως και όλου του κόσμου, η ταξική εκμετάλλευση, που είναι η μήτρα της, γεννά πολλές μορφές βίας κατά των γυναικών. Γεννά τη βία της ανεργίας, τη βία που καταδικάζει εμάς τις εργαζόμενες να ζούμε οι ίδιες και οι οικογένειές μας με μισθούς πείνας, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με ολοένα πιο μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με την απουσία μέτρων υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Να αποτελούμε “μηχανές κερδών” μέχρι τα βαθιά γεράματα. Να βιώνουμε τις συνέπειες της “ευέλικτης εργασίας” με τα σπαστά και ακανόνιστα ωράρια, την τηλεργασία, που εξαφανίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας, που τσακίζουν στη σωματική και ψυχική υγεία μας, που κατακερματίζουν την προσωπική, οικογενειακή μας ζωή.

Αυτή η εκμετάλλευση γεννά τη βία που έχει στο στόχαστρο τη μητρότητα, με απολύσεις εγκύων, με απουσία δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών για τη φροντίδα και την αγωγή των παιδιών. Ας σκεφτούμε ότι αυτή η βία διατηρεί το αίσχος του να πρέπει να συμπληρώσεις 200 ένσημα τα τελευταία 2 χρόνια πριν τον τοκετό για να πάρεις επίδομα και άδεια μητρότητας, όπως επίσης προωθεί την κρυοσυντήρηση των ωαρίων για να αποφασίζουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι πότε και αν θα γίνουμε μητέρες. Τώρα ετοιμάζει και παιδοφυλακτήρια μέσα στις επιχειρήσεις για να μπορούν να μας ξεζουμίζουν απρόσκοπτα, ακόμα περισσότερες ώρες οι εκμεταλλευτές του μόχθου μας, αλλά και να χειραγωγούν πιο εύκολα τη σκέψη και τη στάση μας.

Αυτή η εκμετάλλευση γεννά τη βία του βάρους που σηκώνουν οι γυναίκες στις πλάτες τους για τη φροντίδα της οικογένειας, των ηλικιωμένων, των ΑμεΑ, των αρρώστων που σήμερα τον 21ο αιώνα θα έπρεπε να είναι κύρια ευθύνη του κράτους και να λύνεται με επιστημονικά κριτήρια αξιοποιώντας όλη την υπάρχουσα επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο.

Αυτή η εκμετάλλευση γεννά τη βία της αγωνίας για μια θέση νοσηλείας στα γονατισμένα από την πανδημία νοσοκομεία, ενώ χρυσοπληρώνουμε γιατρούς και εξετάσεις στα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας και ζούμε με το άγχος αν θα μπορέσουμε να πάρουμε άδεια από τη δουλειά για να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας που νοσούν.

Μ’ αυτή τη βία παλεύουν κάθε μέρα οι αγωνίστριες της ζωής που τιμάμε σήμερα.

Σ’ αυτό το έδαφος αναπτύσσονται η ενδοοικογενειακή βία, οι βιασμοί, οι δολοφονίες γυναικών. Στο έδαφος στο οποίο οι διαπροσωπικές σχέσεις στηρίζονται στην οικονομική και κοινωνική εξάρτηση ενός ανθρώπου από έναν άλλο στο πλαίσιο του γάμου ή του συμφώνου συμβίωσης. Στο έδαφος που οι αξίες της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, δηλαδή ο ανελέητος ανταγωνισμός, ο ατομισμός, ο εγωιστικός τρόπος ζωής και σκέψης τρέφουν την αλαζονεία, την υποτίμηση της φίλης ή του φίλου, του συναδέλφου, του συντρόφου, την απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την υποτίμηση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και από τα δύο φύλα. Σε αυτό το έδαφος αναπτύσσονται συμπεριφορές επιθετικές και εχθρικές ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που έχουν τις ίδιες έγνοιες, τα ίδια προβλήματα, τα ίδια συμφέροντα.

Η πραγματική ασπίδα προστασίας για τις γυναίκες είναι η συλλογική τους δράση στα Σωματεία, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα. Στο έδαφος της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, που είναι το πραγματικό “δίχτυ ασφαλείας” στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές μπορεί η γυναίκα να βρει το θάρρος, την τόλμη, την αντοχή να διεκδικήσει τη ζωή που της αξίζει, να ξεφύγει από μια βίαιη οικογενειακή, προσωπική σχέση.

Η άνοδος της γυναικείας συμμετοχής στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες έχει σημασία για τη ζωή των γυναικών του μόχθου. Αντίθετα έχει αποδειχθεί ότι όσες γυναίκες και αν συμμετέχουν στα όργανα του κράτους, των κυβερνήσεων, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως η ΕΕ, αυτά θα συνεχίσουν να διαιωνίζουν την πολιτική που βαθαίνει τη γυναικεία ανισοτιμία γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών του μόχθου μας.

Αποκαλύπτουμε τι κρύβεται πίσω από την αντιδραστική και επικίνδυνη ατζέντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αυτών των γερακιών του πολέμου που προωθούν στο όνομα της “ισότητας των φύλων” τη “συμμετοχή των γυναικών” στα βρώμικα δολοφονικά τους σχέδια. Επιδιώκουν να παρουσιάσουν αυτά τα συνδικάτα του πολέμου ως “εγγυητές” της ασφάλειας, της “προστασίας των δικαιωμάτων”, ειδικά των γυναικών και των παιδιών στις χώρες όπου το ΝΑΤΟ εξαπολύει τις ιμπεριαλιστικές του επεμβάσεις. Δεν τους έπιασε ο πόνος για τα δικαιώματα των γυναικών. Αυτό που θέλουν είναι να νομιμοποιήσουν τη βρώμικη δράση τους στη συνείδηση των λαϊκών δυνάμεων και να εξασφαλίσουν ενεργή στήριξη στα σχέδιά τους.

Δεν συμφωνούμε με εκείνες τις φεμινιστικές φωνές που προσπαθούν να πείσουν τις γυναίκες ότι αρκεί να “κάνουν ατομικές διαδικτυακές καταγγελίες” για τη βία στις διαπροσωπικές, οικογενειακές σχέσεις και να αλλάξει το νομικό πλαίσιο. Ξέρουμε ότι η όποια αλλαγή στην νομοθεσία δεν μπορεί από μόνη της να εξασφαλίσει την ολόπλευρη προστασία των γυναικών από τέτοια αποκρουστικά εγκλήματα.

Είμαστε στην αντιπέρα όχθη από κυβερνήσεις, ιμπεριαλιστικούς ενώσεις και ΜΚΟ που καλούν τις γυναίκες να αγωνιστούν ενάντια στην “πατριαρχία” και στους “άνδρες καταπιεστές” για να χάσουν από τα μάτια τους το καθοριστικό στοιχείο που διαιωνίζει τη γυναικεία ανισοτιμία, δηλαδή την ταξική εκμετάλλευση.

Η ΟΓΕ, ως ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, απευθύνεται με ταξικό κριτήριο στις γυναίκες και όχι με βάση την πολιτική επιλογή της καθεμιάς. Κρίνει όμως τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, αναδεικνύοντας ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Κρίνουμε το πώς διαπλέκεται η αντιλαϊκή γραμμή τους με τη φεμινιστική που επικεντρώνεται στη βελτίωση της συμμετοχής των γυναικών στα “όργανα εξουσίας”.

Και σήμερα την 8η Μάρτη αποκαλύπτουμε το άσφαιρο σύνθημα της σοσιαλδημοκρατίας περί “ισότητας των φύλων”. Με αυτό το πρόσχημα ως κυβέρνηση διατήρησε και ενίσχυσε όλο το αντεργατικό πλαίσιο που τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων γυναικών, μοιράζοντας βραβεία “ισότητας” στους επιχειρηματικούς κολοσσούς, ενώ ως αντιπολίτευση ξέπλυνε το αντεργατικό τερατούργημα του Χατζηδάκη.

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Σήμερα οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορούν να εξασφαλίσουν τη γυναικεία ισοτιμία, όλες τις προϋποθέσεις της. Μπορούμε να έχουμε όλες και όλοι σταθερή εργασία, με γενική μείωση του εργάσιμου χρόνου, με μέτρα προστασίας της μητρότητας, με δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, με μισθούς και συντάξεις που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας.

Όμως όλες αυτές οι δυνατότητες σκοντάφτουν πάνω στις επιδιώξεις, τα συμφέροντα, τους ανταγωνισμούς αυτών που κάνουν κουμάντο στην οικονομία και στην κοινωνία, στους εφοπλιστές, τους βιομήχανους, τους μεγαλεμπόρους, τους μεγαλοξενοδόχους.

Μόνο η συλλογική δράση μπορεί να γίνει ασπίδα και όπλο μας για να αντεπιτεθούμε και να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Στην ένωσή μας βρίσκεται η δύναμη, βρίσκεται η διέξοδος.

Σήμερα 8 Μάρτη 2022 μας οδηγούν και μας εμπνέουν τα λόγια-σύμβολο των εργατριών στους απέραντους ορυζώνες της Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας το 19ο αιώνα όταν φτιάχτηκαν οι πρώτες εργατικές ενώσεις. “Αν και είμαστε γυναίκες, φόβο δε νιώθουμε. Η γλώσσα κόβει σαν ξυράφι, για χάρη των παιδιών μας γινόμαστε ατρόμητες. Μέσα από την Ένωσή μας, που μεγαλώνει, εμείς οι εργάτες θα κερδίσουμε τη λευτεριά”.

ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ