«Αγωνιζόμαστε
ενάντια σε κάθε μορφή βίας κατά των γυναικών στην εργασία, στην Εκπαίδευση, στην οικογένεια,
ενάντια στη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς»
Με τη συμμετοχή γυναικών από τους Συλλόγους και τις Ομάδες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, από εργατικά συνδικάτα, ενώσεις αυτοαπασχολούμενων, φοιτητικούς συλλόγους και άλλους φορείς, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 25 Νοέμβρη, η ημερίδα της ΟΓΕ, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών, σε αίθουσα της Νομικής Σχολής στο κέντρο της Αθήνας. Το πρόγραμμα της ημερίδας περιλάμβανε ομιλίες και παρεμβάσεις που εστίασαν σε πολλές και διαφορετικές όψεις του φαινομένου της πολύμορφης βία.
Δυναμώνουμε τον συλλογικό αγώνα ενάντια στη βία, διεκδικούμε τις ανάγκες μας, παλεύουμε για την ισοτιμία
Η Πρόεδρος της ΟΓΕ, Χριστίνα Σκαλούμπακα, στην εισηγητική της ομιλία, υπογράμμισε: «Με πυξίδα τον ριζοσπαστικό προσανατολισμό μας αποκαλύπτουμε όλα τα πρόσωπα της βίας κατά των γυναικών που κρύβουν οι εκμεταλλευτές του μόχθου μα», ενώ στηλίτευσε την επιλεκτική προβολή, από κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ορισμένων μόνο μορφών βίας με αφορμή την 25η Νοέμβρη. Σε αντιπαράθεση με την τακτική αυτή, στάθηκε ιδιαίτερα στις γυναίκες και τα παιδιά της Γάζας και ολόκληρης της Παλαιστίνης που βιώνουν «την πιο βάναυση μορφή βίας, αυτή των ιμπεριαλιστικών πολέμων» και υπογράμμισε ότι η ΟΓΕ θέτει στο επίκεντρο της φετινής Παγκόσμιας Μέρας τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού και απαιτεί την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα πολεμικά σχέδια του Ισραήλ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.
Αναφερόμενη στο έδαφος πάνω στο οποίο ριζώνει η βία, η Χριστίνα Σκαλούμπακα έκανε λόγο για φαινόμενο που πηγάζει από την ίδια τη φύση της σημερινής κοινωνίας, της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, του ανελέητου ανταγωνισμού, της γυναικείας ανισοτιμίας. Έτσι, ξεκαθάρισε ότι το πρόβλημα δεν αφορά στενά και μόνο μια ατομική ανδρική συμπεριφορά αλλά έχει να κάνει με το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η συμπεριφορά αυτή, το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνονται οι μορφές ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας. Όσο οι όροι της ζωής και της δουλειάς επιδεινώνονται, διαπίστωσε, τόσο οι γυναίκες θα δυσκολεύονται να καταγγείλουν τη βία σε βάρος τους, να απεγκλωβιστούν από παθογόνες και βίαιες διαπροσωπικές σχέσεις. Έτσι, ο φαύλος κύκλος της βίας παραμένει ενώ οι μορφές του φαινομένου εμπλουτίζονται με νέες, όπως η διαδικτυακή παρενόχληση, η δημοσιοποίηση προσωπικών φωτογραφιών και βίντεο γυναικών στο διαδίκτυο, η λεγόμενη «εκδικητική πορνογραφία.(…) Οι όποιες νομοθετικές αλλαγές δεν είναι ικανές από μόνες τους να προστατεύσουν τις γυναίκες από τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα», σημείωσε η Χριστίνα Σκαλούμπακα. Και συνέχισε καταγγέλλοντας το υποτυπώδες δίκτυο δομών, που είναι διάτρητο, με ελάχιστους ξενώνες φιλοξενίας, με δραματικά λιγότερες κλίνες από αυτές που χρειάζονται, προσωπικό που δουλεύει με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με λειψή χρηματοδότηση που κι αυτή έχει ημερομηνία λήξης.
«Τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς συλλογικούς αγώνες», τόνισε η πρόεδρος της ΟΓΕ, ενώ “όσο η υπόθεση αυτή αρχίζει και τελειώνει στην ατομική καταγγελία της γυναίκας και μάλιστα διαδικτυακά τόσο παραμένει αποκλειστικά ατομική της υπόθεση η εξασφάλιση των παραγόντων (οικονομικών, κοινωνικών) για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της”. Κατέληξε ότι η καταγγελία κάθε μορφής βίας «δεν είναι ατομικό ζήτημα της γυναίκας», αλλά υπόθεση του μαζικού λαϊκού κινήματος. Όπως υπόθεση κάθε συλλόγου, εργατικού σωματείου, μαζικού φορέα, είναι η πάλη συνολικά για τη διεκδίκηση όλων όσων είναι αναγκαία για τη γυναικεία ισοτιμία,
Στις ψυχολογικές προεκτάσεις της βίας κατά των γυναικών εστίασε η Κωνσταντίνα Τσότρα, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ. Αναφέρθηκε στο αρνητικό αποτύπωμα που αφήνει η εσωτερίκευση στερεοτύπων, αλλά και στην επιβάρυνση που φέρνουν η εργατική ανασφάλεια, η τηλεργασία, η αποκλειστική ευθύνη των γυναικών για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, γενικά των εξαρτημένων μελών της οικογένειας. Παράλληλα, κατήγγειλε τη γενικευμένη υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των συμβουλευτικών κέντρων, των ξενώνων φιλοξενίας, της τηλεφωνικής γραμμής SOS, την τραγική έλλειψη παιδοψυχιατρικών κέντρων, την παντελή ανυπαρξία εξειδικευμένων κέντρων για τον βιασμό και παρουσίασε τις κρίσιμες διεκδικήσεις για εκτεταμένο δίκτυο δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών, με γενναία κρατική χρηματοδότηση και μόνιμο προσωπικό.
Το νομικό πλαίσιο που σχετίζεται με το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών συνόψισε η Μαρία Χατζηδημητρίου, από το Σωματείο Μισθωτών Δικηγόρων. Εξήγησε πως ακόμη κι όταν νομοθετικές διατάξεις αναγνωρίζουν τη δυσχερή θέση του θύματος να καταγγείλει τη βία και την παρενόχληση από εργοδότες, διευθυντές και προϊσταμένους, αυτές καταλήγουν κενό γράμμα. Στην πράξη, εργαζόμενες που προχωρούν σε καταγγελίες για τέτοιες συμπεριφορές πολύ συχνά δέχονται πλήθος μηνύσεων σε βάρος τους από την εργοδοσία. Επιπλέον, τεράστιο κεφάλαιο αποτελούν και ο προβληματικός τρόπος υποδοχής των καταγγελιών γυναικών στα αστυνομικά τμήματα, η μη τήρηση της αυτόφωρης διαδικασίας, τα περιστατικά στα οποία θύματα κακοποίησης αποτρέπονται από το να καταθέσουν μηνύσεις.
Ακολούθησε πλήθος παρεμβάσεων από γυναίκες εκπροσώπους εργατικών σωματείων, ενώσεων αυτοαπασχολουμένων, φοιτητικών συλλόγων, υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενες σε κοινωνικές δομές, από γυναίκες – μέλη φορέων ατόμων με αναπηρία και γονιών παιδιών με αναπηρία, ακόμα και μαθήτρια.
Στην ημερίδα χαιρέτησε εκ μέρους της Παλαιστινιακής Πρεσβείας στην Ελλάδα, η Suha Dorkhom, δικηγόρος, η οποία μίλησε για την ευθύνη του Ισραήλ για την βαναυσότητα που ζουν οι Παλαιστίνιες γυναίκες και τα παιδιά τους και κάλεσε τις γυναίκες στη χώρα μας να παλέψουν για την ελευθερία για την Παλαιστίνη και τις γυναίκες της.
Εκ μέρους της ΕΕΔΥΕ, χαιρέτησε το μέλος της Γραμματείας της ΕΕΔΥΕ, Μαρία Μόσχου, αναφέροντας ότι η βία κατά των γυναικών είναι πλευρά του σάπιου συστήματος που γεννά την εκμετάλλευση, τους ανταγωνισμούς, τη φτώχεια, τους πολέμους, την προσφυγιά. Παράλληλα μετέφερε με το χαιρετισμό της μήνυμα αλληλεγγύης στις γυναίκες και τον λαό της Παλαιστίνης.
Ακολούθησε πλήθος παρεμβάσεων από γυναίκες εκπροσώπους εργατικών σωματείων, υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, εργαζόμενες σε κοινωνικές δομές, από γυναίκες – μέλη φορέων ατόμων με αναπηρία και γονιών παιδιών με αναπηρία, από αυτοαπασχολούμενες, φοιτήτριες και μαθήτριες.
Οι φορείς που συμμετείχαν στην ημερίδα υιοθέτησαν κοινό υπόμνημα προς την κυβέρνηση και το υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής. Μάλιστα, αμέσως μετά το πέρας των εργασιών, έκαναν πορεία με πανό, πικέτες και συνθήματα μέχρι το υπουργείο, για να μεταφέρουν προς την κυβέρνηση τα αιτήματά τους. Διεκδίκησαν κοινωνικές δομές για την πρόληψη και την προστασία γυναικών και παιδιών από τη βία, δίκτυο δομών στην ευθύνη του κράτους χωρίς την εμπλοκή ιδιωτών και ΜΚΟ. Παράλληλα, εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και απαίτησαν την απεμπλοκή της χώρας μας από τη σφαγή στη Γάζα
Η σκέψη και η καρδιά μας βρίσκονται στις γυναίκες της Παλαιστίνης
Με εκδήλωση αφιερωμένη στην Παλαιστίνη συνεχίστηκαν το πρωί της Κυριακής, 26 Νοέμβρη, οι πρωτοβουλίες της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας για την Παγκόσμια Μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Η εκδήλωση έγινε στον κινηματογράφο «STUDIO» και περιλάμβανε προβολή της ταινίας «3.000 νύχτες» της Παλαιστίνιας σκηνοθέτη Mai Masri.
«Η σκέψη μας και η καρδιά μας βρίσκονται στις γυναίκες της Παλαιστίνης. Είμαστε στο πλευρό τους με τα δικά μας όπλα, με την αλληλεγγύη και τον συλλογικό αγώνα», τόνισε η πρόεδρος της ΟΓΕ, Χριστίνα Σκαλούμπακα.
Στον χαιρετισμό του ο πρέσβης της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Γιούσεφ Ντορχόμ, ευχαρίστησε τόσο την ΟΓΕ όσο και τον κινηματογράφο «STUDIO» για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη τους στην πάλη του λαού του. Μίλησε για τη συμμετοχή των γυναικών στον αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, επισημαίνοντας ότι η Παλαιστίνια γυναίκα δεν περιορίζεται στον ρόλο της συζύγου και μητέρας, αλλά είναι «η αγωνίστρια, η φυλακισμένη, η μάρτυρας».
Η ταινία που επέλεξε η ΟΓΕ αφηγείται την ιστορία μιας Παλαιστίνιας που βρίσκεται φυλακισμένη στις ισραηλινές φυλακές, καταδικασμένη για συμμετοχή σε «τρομοκρατικές» ενέργειες, επειδή μετέφερε με το αυτοκίνητό της ένα τραυματισμένο αγόρι. Η σύλληψη και η καταδίκη της την αναγκάζει να γεννήσει και να μεγαλώσει το παιδί της μέσα στη φυλακή. Κόντρα στην καθημερινή βία, τις ταπεινώσεις, τις απαγορεύσεις, επιλέγει να μην παραδοθεί στη βαρβαρότητα, να αντισταθεί με κάθε μέσο που διαθέτει, να μιλήσει στο παιδί για την ομορφιά του κόσμου και την αξία της αγωνιστικής στάσης ζωής.